Legendy podają, że Brzeszcze istniały już w XIII wieku, ich rozwój został jednak zatrzymany przez
najazd Mongołów w 1241 r. Zgodnie ze źródłami, historia Brzeszcz sięga XV wieku – pierwsza wzmianka o
wsi pochodzi z 1438 r. Należała ona do Księstwa Oświęcimskiego, od 1457 r. była własnością króla polskiego.
Dzierżawili ją m.in. Jakub z Dębna herbu Dębno, Mikołaj Słup herbu Kornicz, Myszkowscy herbu Jastrzębiec,
Tęczyńscy herbu Topór, Komorowscy herbu Korczak, Małachowscy herbu Nałęcz. Ludność zajmowała się głównie
rolnictwem, hodowlą zwierząt i ryb.
Brzeszcze, zostały założone prawdopodobnie w XV w. przez osadników flamandzkich,
a nazwa miasta pochodzi od brzostu, gatunku drzewa z rodziny wiązowatych, który gęsto porastał brzegi rzeki Soły. Obecnej na
terenie Brzeszcz rośnie jedynie kilka drzew tego gatunku.
23 stycznia 1919 r. wojska czeskie niespodziewanie zaatakowały nieliczne oddziały polskie na terenie Śląska Cieszyńskiego i rozpoczęły marsz w kierunku Skoczowa i Bielska. Na wieść o czeskiej agresji Polacy zaczęli pośpiesznie formować oddziały ochotnicze. W Oświęcimiu taki oddział sformował brat dowódcy II Brygady Legionów, gen. Józefa Hallera, kpt. Cezary Haller. Do jego kompanii zgłosiło się dziewięciu ochotników z Brzeszcz. Znamy nazwiska sześciu z nich. Są to: Paweł Bystroń, Jan Chwiędacz, Franciszek Chwiędacz, Józef Morończyk, Jan Siuta, Jakub Wawro. Walczyli oni w rejonie Zebrzydowic i Kończyc Małych, gdzie ich kompania została rozbita, a sam kpt. Cezary Haller zginął.